Ήταν Σεπτέμβριος του 2012 όταν ενημερωθηκάμε στον σύλλογο ότι μια ομάδα Άγγλων σπηλαιοδυτών μαζί με σπηλαιοδύτες του ΣΕΛΑΣ και του ΣΠΕΛΕΟ θα «βούταγαν» στην Σελήνιτσα. Νέοι σπηλαιολόγοι εμείς, όμορφος διάκοσμος είχαμε ακούσει, αρπάξαμε την ευκαιρία για την εκδρομή. Το σπήλαιο βρίσκεται στον Ν. Μεσσηνίας κοντά στον Αγ. Νικόλαο στον δρόμο προς Τραχήλα μετά την Καρδαμύλη και τη διάσημη παραλία Στούπα (http://www.sportsmag.gr/action-spots/spilaio-katafuggi-selinitsa)

Στην παρέα ήταν και κάτι φίλοι μη σπηλαιολόγοι.Το σπήλαιο είναι οριζόντιο οπότε και ο απαραίτητος εξοπλισμός ελάχιστος. Καρανάκια τους είχαμε, απλά τους είπαμε να έχουν μαζί τους πρόχειρα ρούχα για λέρωμα και φακούς, η φωτογραφική μηχανή είναι προεραιτική από πλευράς ασφάλειας αλλά απαραίτητη από πλευράς διάθεσης.

Στο σπήλαιο λοιπόν.. Το σπήλαιο είναι κοίτη παλαιού υπόγειου ποταμού και έχει δημιουργήσει ένα πολυδαίδαλο σύστημα καναλιών και στοών, και θεωρείται ως η παλαιά κοίτη του σημερινού υπόγειου ποταμού που εκβάλλει στη θάλασσα σε απόσταση 200 μέτρων απο τη σπήλαιο, η οποία ονομάζεται Δράκος.

Η είσοδος με τις μεγάλες μαρμάρινες πλάκες, εντυπωσιακότατη. Επειδή η είσοδος του σπηλαίου υπήρξε η έξοδος του παλαιού ποταμού, έχει δημιουργήθει ενα τεράστιο μαρμάρινο «αμφιθέατρο». Στο συγκεκριμένο σημείο έχει δημιουργηθεί φυσική παραλία με λείους βράχους στους οποίους μπορεί άνετα κάποιος να ξαπλώσει πάνω (στο οποίο και επιδοθήκαμε μετά την βουτιά όταν βγήκαμε από το σπήλαιο). Κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας υπάρχει υποθαλάσσιο σπήλαιο ιδανικό για σπηλαιοκατάδυση.

Το μήκος του υπολογίζεται γύρω στα 2.000 μέτρα και θεωρείται ως ενα απο τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα, ενω ακόμα δεν έχει εξερευνηθεί πλήρως (μια μικρή ομάδα του ΣΠΕΛΕΟ χαρτογραφούσαν ένα κομμάτι του). Μεγάλο τμήμα του σπηλαίου εξερευνήθηκε το 1953 απο το Γιάννη Πετροχείλου και το Σουηδό σπηλαιολόγο K. Lindberg. Αργότερα συνεχίστηκε η εξερεύνηση το 1972 απο το σπηλαιολόγο Ιωάννη Ιωάννου οπου το χαρακτηρίζει ως "μνημείο της φύσης, και απο τα πιο σημαντικά σπήλαια που διαθέτει η χώρα μας"

Η πορεία μέσα στο σπήλαιο είναι ευκόλη και σηματοδοτημένη με φανερά βέλη. Αν κάποιος δεν ακολουθήσει τα βέλη ή απλά θα κάνει κύκλους ή θα ρισκάρει περνώντας πάνω από πονηρά για την ασφαλεία φυσικά πηγάδια. Φυσικά και χαθήκαμε αλλά μόλις αντιληφθήκαμε τον πιθανό κίνδυνο των διαδρομών οπισθοχωρούσαμε, καθώς οι εμπορικές διαδρομές δεν πρέπει να έχουν κανένα κίνδυνο για τον επισκέπτη.

Φοβερός διακόσμος ο οποίος γίνεται καλύτερος βαθύτερα και από πλευράς φυσικής συντήρησης αλλά και ανθρώπινης καταστροφής. Αίθουσες «διαμάντια» όπως χαρακτηρίζονται επειδή λαμπυρίζουν από τις αντανακλάσεις, δίνουν μια μαγική αίσθηση, και «εμπορικές» διαδρομές όλων των ειδών (διαγώνιες, σκυφτές, τσουλήθρίτσες, γεφυρούλες με σχοινάκι, κλπ) κάνουν την πορεία στο σπήλαιο αρκετά παιχνιδιάρικη (δικαίως απέκτησε το ονομά του).

Υπήρξε ιδανική κρυψώνα για πολλούς ανθρώπους (γιαυτο και η ονομασία "καταφύγι"), ιδίως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας αλλα όχι μόνο. Το μεγάλο μήκος του, αλλα κυρίως η πολυμορφία και η αφθονία των στοών-παρακλαδιών του, βοήθησε αρκετούς ντόπιους να βρίσκουν καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές.Τα όστρακα (θραύσματα κεραμικής) δε και οστά πουβρέθηκαν μαρτυρούν ότι χρησιμοποιήθηκε για τόπος κατοικίας και λατρείας.

Στο Καταφύγι μπορεί να περάσει κανείς πολύ ώρα και ειδικά με παρέα, και αυτό ακριβώς κάναμε. Προμήθειες (φαί και νερό) είχαμε, αλλά πάντα κοιτάγαμε την ώρα για 2 λόγους. Ο προφανής, να βγούμε μέρα έξω (δεν είναι καθόλου δύσκολο να περάσεις 8ωρο μέσα κι να μην το καταλάβεις) για να κάνουμε βουτιά. Και ο σπηλαιολογικός λόγος ο οποιός απαιτεί χρονοδιάγραμμα εισόδου-εξόδου από το σπήλαιο ωστέ αυτός που έχεις ενημερώσει (ότι είσαι μέσα) να είναι ήσυχος ότι όλα είναι ΟΚ και άρα δεν κινητοποιεί την σπηλαιοδιάσωση.

Άνετα ξαναπάμε καθώς είναι ζήτημα τις 7 ώρες που είμασταν μέσα να είδαμε το 1/3 του σπηλαίου!! Πόσο δε ότι έχουμε ελάχιστες καλές μαγευτικές φωτογραφίες... 

chatnoir