River trekking στον Κρικελοπόταμο

River trekking στον Κρικελοπόταμο

Αύγουστος 26, 2013 - 19:48

Πρέπει να ήταν γύρω στις 7 το πρωί όταν μπήκαμε στο ποτάμι στην γέφυρα της Μερτζιανής. Είχαμε διανυκτερεύσει στο χωρίο Κρίκελο για να είμαστε κοντά στην έναρξη αφού μας περίμενε μεγάλη πεζοπορεία.

Είπαμε να πιάσουμε τον Κρικελοπόταμο από την αρχή του (σχεδόν), καύσωνα έλεγε το δελτίο, δροσιά από την αυγή λέγαμε εμείς, να μην δώσουμε κανένα περιθώριο στην ζέστη να μας πιάσει.

Μπορεί να ήταν επειδή δεν είχα πολύ καλά ξυπνήσει όταν κάναμε διάλειμμα κατά τις 10 και μισή και δεν είχα καταλάβει ότι περπάταγα τόσην ώρα. Πάντως το τοπίο μέχρι εκείνη την ώρα δεν ήταν κάτι που να δίνει την αίσθηση ότι κάπου κοντά σου είναι το ξακουστό «Πάντα Βρέχει» με τους κρεμμαστούς καταρράκτες και τα πολυπτυχώμενα πετρώματα. Ενδείξεις από τα πετρώματα υπήρχαν σαφείς αλλά όχι επιβλητικές. Σε κάθε περίπτωση, δεν είχαμε μπει ακόμα στα στενά κομμάτια του φαράγγιου. Αυτή η γαλήνια όξη του ανοιχτού ακόμα μα κατάφυτου φαραγγιού ήταν βολική πάντως για το καλημέρα.

Κατά τις 12 βρεθήκαμε να κολυμπάμε σε μικρές λιμνούλες σε όχι πλέον ανοιχτό κομμάτι του φαραγγιού. Ιδανική όαση δροσίας για την ώρα της μέρας, άσε που σιγά σιγά στένευε το φαράγγι και παρά το μεσήμέρι και την ώρα ποταμοπορείας αρχίσαμε μαλλόν λόγω ανυπομονησίας και ήχου από τους καταρράκτες να επιταχύνουμε. 

Πραγματικά δεν θυμάμε την ώρα που ήμασταν κάτω από τους κρεμμαστούς, κυματοειδέις καταρράκτες, σήμα κατατεθέν του Πάντα Βρέχει. Δροσιά, ενέργεια και τοπίο υψηλής αισθητικής (που διστυχώς η φωτογραφική μου μηχανή δεν κατόρθωσε να αποδώσει). Αφού αράξαμε δίπλα και παράδιπλα στους καταρράκτες για ένα μίνι γεύμα για καμμιά ώρα είπαμε να συνεχίσουμε την πορέια μας. Όταν λέμε όλο τον ποταμό το εννοούμε όλο τον ποταμό.

Μετά το Πάντα Βρέχει περνάει κανείς 2-3 επιβλητικούς καταρράκτες  με κάθετα τοιχώματα (η χαρά του canyoner) αλλά λίγο νερό (η μιζέρια του canyoner) και το φαράγγι αρχίζει να ανοίγει σιγά σιγά. Το τοπίο πλέον δεν έχει ούτε τις αλλαγές του πάνω ρου ούτε την αγριάδα παρά μάλλον την ταλαιπωρία του να περπατάς στις μεγάλες κροκάλες.

Βγήκαμε τελικά στα Διπόταμα (εκεί όπου ο Κρικελοπόταμος και ο Καρπενισιώτης σμίγουν και σχηματίζουν τον Τρικεριώτη, τον μοναδικό σημαντικό βόρειας κατεύθυνσης –ανάποδης- κλάδο που πέφτει στην Τεχνιτή Λίμνη Κρεμμαστών) στις έξι η ώρα παρακαλώ, μετά από 11 ώρες (με διαλείμματα) river trekking, πιασμένοι στις πατούσες (άτιμες κροκάλες..) αλλά γεμάτοι εικόνες και ανανεωμένοι.

Πολύ ώρα δεν λέω, 23 χιλιόμετρα είναι αυτά όμως ... Υπαρχεί βέβαια και η επιλογή να πέσει κανείς στο Παντά Βρέχει από την γέφυρα του Κρικελοπόταμου για πολύ πιο σύντομα.

Καύσωνα λεεί θα έχουμε, μηχανή αδιάβροχη καλή εδώ κα πολύ καιρό διαθέτω, το σκέφτομαι...

 

chatnoir