Πρόκειται για την τελευταία κατάβαση ποταμού στο Κόκκινο φαράγγι ή Αλιάκμονας β' η οποία πραγματοποιήθηκε το 2010 από την Αθηναϊκη Ομάδα Καγιάκ και τους και την ομάδα των Φίλων των ποταμών Ο λόγος είναι το φαράγγι δεν υπάρχει πλέον, στην θέση του οποίου υπάρχει λίμνη (φράγμα κλπ).
Η παρακάτω εξιστόρηση αποτελεί αποσπάσματα από την αφήγηση της τελευταίας κατάβασης στον Αλιάκμονα Β', η οποιά μπορεί να βρεθεί εδώ: http://kayakologio.blogspot.gr/2010/05/blog-post_17.html
"...Το κόκκινο φαράγγι του Αλιάκμονα, ο Αλιάκμονας Β όπως είναι γνωστός στους φίλους του καγιάκ και του ράφτινγκ, είναι ένα απ' τα μόλις τρία τμήματα του κατά τ' άλλα μεγαλύτερου ποταμού στην Ελλάδα, με ενδιαφέροντα "άγρια νερά" και μακράν το πιο εντυπωσιακό και τεχνικά δύσκολο. Είναι επίσης ένα απ' τα ελάχιστα ποτάμια μεγάλου όγκου, που διαθέτει και φαράγγι με τεχνικές δυσκολίες, συνδιάζοντάς τες με μια μοναδικής ομορφιάς και σπανιότητας φύση, οπότε η απώλεια στο χώρο των ποταμών είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Με την Trekking Γρεβενών να μην συμμετάσχει στην κατάβαση την τελευταία στιγμή (αλλά να βοηθάει στις μεταφορές), η στάθμη στο ποτάμι Υψηλή (με το Υ κεφαλαίο) αλλά το ηθικό υψηλότερο μια και που ο σκοπός ήταν σεβαστός. Η ομάδα που συγκεντρώθηκε ν' αποθέσει φόρο τιμής σ' ένα απ' τα σημαντικότερα ποτάμια της Ελλάδας που χάνεται, ήταν οι Σπύρος Παναγόπουλος, Χάρης Λουκόπουλος, Γιάννης Μπουρλέκας, Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Χριστίνα Δημητριάδη, Γιώργος Μαργαρίτης, Δημήτρης Σπυρόπουλος και Νίκος Μαυρής.
Τα πρώτα έξι χιλιόμετρα του ποταμού προς μεγάλη μας ευχαρίστηση κυλούν γρήγορα. Ένας απ' τους λόγους που αυτό το ποτάμι δεν είχε τις επισκέψεις που του άξιζαν, εκτός από την απόσταση, τις δύσκολες και χρονοβόρες μεταφορές και τη διαδικασία εισόδου στους εργοταξιακούς χώρους ήταν και τα πολλά χιλιόμετρα flat water που έπρεπε να κωπηλατήσουμε πριν και μετά τα περάσματα. Σήμερα βέβαια είχαμε περισσότερο το νου μας στη φύση του ποταμού, μια και όλα αυτά σύντομα θα χάνονταν κάτω απ' τη λίμνη των 25 χιλιομέτρων που θα σχηματιστεί με το που θα ξεκινήσει να λειτουργεί το φράγμα στο τέλος του 2010.
Η φύση γύρω μας είχε φορέσει τα καλά της, σα να γνώριζε πως ίσως είμαστε οι τελευταίοι μουσαφίρηδες που την επισκέπτονται. Πράσινο παντού σε εναλλαγή και συνδιασμό με το γκρίζο βράχο. Αν ήταν και το νερό πιο καθαρό (γιατί πεντακάθαρο νερό δεν είχε ποτέ του ο βασανισμένος απ' τα φυτοφάρμακα Αλιάκμονας) τότε θα μιλάγαμε για βασιλική υποδοχή!
Σε λίγο τα βουνά δίπλα μας ψηλώνουν και το ποτάμι μπαίνει στο φημισμένο κόκκινο φαράγγι. Χωρίς να χάνει πολύ απ' το πλάτος του, το νερό αρχίζει να αποκτά ταχύτητα. Το πάρτυ ξεκινά!
Εμπρός μας διακρίνουμε το πρώτο "χάσιμο" του ορίζοντα και κάτι αφροί πετάγονται ψηλά, σημάδι πως μετά τον ορίζοντα το νερό κάνει μεγάλο κυματισμό. Το πρώτο πέρασμα, μια ράμπα 3ου βαθμού είχε υπερκαλυφθεί απ' το νερό χάνοντας τουλάχιστον ένα βαθμό δυσκολίας. Βρε λες να έχουν γίνει πιο εύκολα και τα επόμενα περάσματα; Ευσεβείς Πόθοι!
Έντυ αριστερά πριν το "χαμό" και όλοι έξω απ' τα σκάφη να ελέγξουμε τη πρώτη μεγάλη σκάλα. Ένας τριγωνικός μαύρος βράχος στη μέση του περάσματος διαιρεί τη ροή σε δύο μέρη, στέλνοντας παράλληλα ανάποδα κύματα που έρχονται να συγκρουστούν με τα κύματα ροής, δημιουργώντας μια πιο "ρομαντική" κατάσταση.
To επόμενο πέρασμα έχει ονομαστεί YoYo απ' τον Bettinger, αν και στην κοινότητα των Ελλήνων καγιάκερς έχει μείνει γνωστό ως το πέρασμα με το "Σιφώνι του Μπουλούκου". Σε χαμηλή στάθμη, το πρώτο σκαλοπάτι ακολουθεί ένα σύμπλεγμα βράχων στο κέντρο του ποταμού, που ενώ δείχνουν συμπαγείς, από κάτω είναι ανοικτοί, αφήνοντας το νερό να περνά με υποπίεση "ρουφώντας" ότι κολλήσει πάνω τους. Σήμερα όλοι αυτοί οι βράχοι ήταν τελείως καλυμένοι απ' τα νερά, δημιουργώντας ένα μεγάλο δίσυμο σκαλοπάτι, που για εύλογο λόγο έπρεπε ν' αποφύγουμε. Η αριστερή γραμμή που ενδείκνυται σε χαμηλή στάθμη ήταν ιδιαίτερα δυναμική με αντικρουόμενα κύματα και δύο μεγάλα στόπερς, αλλά το βασικότερο ήταν πως δεν είχε δυνατότητα για ασφάλεια απ' την όχθη. Η πιο εύλογη επιλογή ήταν η γραμμή στα δεξιά, που πέρναγε μεν ξυστά από κάποια "πηγάδια" αλλά σου έδινε περιθώρια ελιγμών.
Το επόμενο πέρασμα έχει ονομαστεί (πάλι απ' τον πιονέρο των ελληνικών ποταμών Bettinger) Νektar of Gods. Eίναι το μεγαλύτερο και το πιο δύσκολο πέρασμα, μια και η γραμμές του είναι πιο σύνθετες.
Το επόμενο πέρασμα ήταν και το πιο διασκεδαστικό. Μια σειρά ψηλών κι απότομων κυμάτων, ένα Wave Train όπως το λέμε, ήταν το καλύτερο κλείσιμο των περασμάτων
Τελειώσαν τα περάσματα; Και η πεσμένη γέφυρα; Ήταν σκεπασμένη απ' το νερό και δεν την πήραμε χαμπάρι ή την παρέσυρε το ποτάμι σε κάποια κατεβασία; Με την απορία θα μείνουμε, οπότε ας απολαύσουμε τη φύση γύρω μας τα τελευταία αυτά 4 χιλιόμετρα μέχρι το φράγμα.
Η φύση παραμένη μοναδική. Μεγάλα πουλιά συνεχίζουν να κόβουν βόλτες πάνω μας κι εμείς τα προκαλούμε με σφυρίγματα και κρωξίματα.
Συνεχίζουμε να πλέουμε στο αργοκίνητο τώρα νερό, αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε και ρουφώντας όσες παραπάνω εικόνες μπορούμε ν' αποθηκεύσουμε στη μνήμη μας.
"Κρίμα που θα χαθεί ένα τέτοιο ποτάμι... Κρίμα" λέμε ο ένας στον άλλο. Για κάποια απ' τα παιδιά που ήταν η πρώτη τους φορά στο Κόκκινο Φαράγγι, η απώλεια είναι εξίσου μεγάλη αν όχι μεγαλύτερη από τη δική μας των παλιών γνώριμων του ποταμού.
Σε μισή περίπου ώρα φτάνουμε στο φράγμα. Το ποτάμι στρίβει δεξιά και μπαίνει στο χώρο του εργοταξίου.
Σταματούμε λίγα μόλις μέτρα πριν το στόμιο της σήραγγας εκτροπής, όπου ο Αλιάκμονας πέφτει και χάνεται πίσω απ' το φράγμα, στη λίμνη που σχηματίζουν το ΥΗΕ Πολυφύτου και τα 3 ακόμη συνεχόμενα υδροηλεκτρικά (Σφηκιάς, Ασωμάτων, Αγίας Βαρβάρας).... "
Οι Φίλοι των Ποταμών είναι μια ομάδα ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την προστασία των ελληνικών ποταμιών από τις ανθρώπινες επεμβάσεις στη φυσική ροή και το περιβάλλον τους. Δραστηριοποιούμαστε για την προστασία των ποταμών από την ρύπανση, τις αμμοληψίες, την κατασκευή φραγμάτων, το μπάζωμα από έργα οδοποιίας, την αυθαίρετη ρίψη μπαζών και σκουπιδιών.
Μπράβο παιδία, αξιόλογη δουλειά !! keep up!
chatnoir
