Το φαινόμενο της μυϊκής κράμπας σε αυτοδύτες

Το φαινόμενο της μυϊκής κράμπας σε αυτοδύτες

Οκτώβριος 22, 2012 - 21:39

Γενικά.
Οι κράμπες συμβαίνουν συνήθως κατά την εκτέλεση μιας άσκησης ή μιας κίνησης και έχουν να κάνουν με την μυϊκή κόπωση (κάματος). Στους αυτοδύτες παρουσιάζονται στον γαστροκνήμιο μυ (γάμπα) και μπορούν να συμβούν μέσα στο νερό ή και έξω από αυτό κατά την διάρκεια της ξεκούρασης από μια καταδυτική δραστηριότητα.

Οι μυϊκές κράμπες συχνά εμφανίζονται σε μύες που εκτείνονται εγκάρσια σε δύο αρθρώσεις όπως οι μύες της γάμπας, ο δικέφαλος και ο τετρακέφαλος του μηρού. Επίσης εμφανίζονται συχνά (αλλά αραιότερα) στους προσαγωγούς, καθώς και στους μύες του χεριού (παλάμης και βραχίονα). Αυτό πιστεύεται ότι οφείλεται στο σχετικά μεγάλο εύρος κίνησης που έχουν αυτοί οι μύες. Ωστόσο έχει βρεθεί ότι δεν είναι απαραίτητος μονό ο μυϊκός κάματος για να παρουσιαστούν οι κράμπες.

Ειδικά.
Στην κατάδυση συνήθως μπορεί να συμβεί μια κράμπα στην επιφάνεια κατά το έντονο πέδιλο με αντίσταση (σε κυματισμό) ή μέσα στο νερό κατά την διάρκεια της βουτιάς. Και στις δυο περιπτώσεις δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Στην επιφάνεια προσπαθήστε να τεντώσετε το πόδι. Αν δεν μπορείτε ενημερώστε το ζευγάρι σας. Μην βγάλετε το πέδιλο καθώς αυτό λειτουργεί σαν μοχλός κυρίως στην διάταση του γαστροκνημίου μυ. Αν είστε μόνος πιάστε το πέδιλο από την κορυφή του και τραβήξτε σταθερά τουλάχιστον για 30’’. Αν έχετε το ζευγάρι σας ενημερώστε τον να πιέζει το πέδιλο στο ύψος του μπροστινού μέρους της μπότας και να επιμένει μέχρι τα 60’’. Εσείς χαλαρώστε στην επιφάνεια με φουσκωμένο τζάκετ και το σώμα σας οριζόντιο. Δυσκολότερη κατάσταση με πιο έντονο πιάσιμο είναι η κράμπα στον δικέφαλο του μηρού, καθώς είναι ένας μεγάλος μυς. Κρατήστε το πόδι σας τεντωμένο όσο μπορείτε. Αν είστε μόνοι σας προσπαθήστε να μείνετε με τεντωμένο πόδι σαν να σπρώχνετε στο κενό. Αν είναι το ζευγάρι σας κοντά ένας καλός τρόπος είναι να τοποθετήσετε το πόδι σας επάνω στον ώμο του και να προσπαθήσετε να έρθετε όσο κοντά του γίνετε (πιαστείτε από τα χέρια ή από τους ιμάντες του τζάκετ) για να διαταθεί πλήρως ο δικέφαλος μυς. Σε περίπτωση κράμπας στον τετρακέφαλο μηριαίο τα πράγματα είναι πιο εύκολα καθώς έχετε την άνεση να ενεργήσετε πιο λειτουργικά πιάνοντας το πόδι από το μετατάρσιο (στο μπροστινό μέρος της μπότας) και τραβώντας το προς τα πίσω. Αν δυσκολεύεστε γυρίστε την πλάτη στο ζευγάρι σας και προσπαθήστε να τοποθετήσετε το πέδιλο σας με λυγισμένο πίσω το πόδι ανάμεσα σας. Στη συνέχεια πείτε του να σας τραβήξει από τους ιμάντες του τζάκετ προς το μέρος του (προς τα πίσω). Μείνετε στη διάταση όσο μπορείτε καθώς ο τετρακέφαλος μυς είναι από τους μεγαλύτερους και ισχυρότερους στο σώμα. Σε κάθε περίπτωση η διαδικασία (αν γνωρίζετε) είναι απλή και η κατάδυση θα συνεχιστεί. Αν συμβεί μέσα στο νερό δεν υπάρχει λόγος πανικού. Χαλαρώστε όσο μπορείτε και αναπνέετε αργά. Κάντε σήμα στο ζευγάρι σας για υποστήριξη. Θα βοηθήσει λειτουργικά και ψυχικά. Ακολουθήστε πάλι τις γνωστές οδηγίες. Αν μπορείτε χρησιμοποιείστε σταθερό σημείο στο βυθό. Προσέξτε την επαφή με το περιβάλλον του βυθού και αποφύγετε την καταστροφή του όσο αυτό είναι δυνατόν. Συνεχίστε την κατάδυση με απαλές κινήσεις των πέδιλων, αλλάζοντας συχνά το στυλ λακτίσματος.

Καταδυτικός εξοπλισμός.
Πριν ακόμα παρουσιαστεί το φαινόμενο υπάρχουν μερικά σημαντικά πράγματα που πρέπει να έχουμε υπόψη μας για να ελαττώσουν τη συχνότητα εμφάνισης των συμπτωμάτων μιας κράμπας.
- Το πέδιλο πρέπει να διαθέτει μια φαρδιά και άνετη είσοδο για το πόδι σας. Αυτό θα δώσει την δυνατότητα να μην εγκλωβιστεί η περιοχή του πέλματος και οι μύες γύρω από αυτήν. Οι κινήσεις θα πρέπει να γίνονται χωρίς να νιώθουμε δυσφορία.
- Τα μποτάκια δεν θα πρέπει να είναι σε καμιά περίπτωση στενά και να μας πιέζουν μπροστά στα δάχτυλα, στο πλάι, ή επάνω στο ’’κουντεπιέ’’.
- Μην σφίγγετε πολύ τον ιμάντα στο πέδιλο γιατί εισχωρεί και πιέζει τον αχίλλειο τένοντα, μεταδίδοντας ένταση στους υπόλοιπους μύες της περιοχής με αποτέλεσμα την αντίδραση τους στο κάτω μέρος του γαστροκνημίου.
- Προσοχή σε μια στενή στολή κυρίως στην περιοχή των κάτω άκρων. Η κυκλοφορία του αίματος μπορεί να επηρεαστεί με αρνητικά αποτελέσματα. Η στολή δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να επηρεάζει το εύρος κίνησης των άκρων.

Μύθοι και πραγματικότητα.
Ο πιο διαδεδομένος μύθος που κυκλοφορεί είναι ότι οι κράμπες προκαλούνται στους μύες από έλλειψη ηλεκτρολυτών και υδατανθράκων. Σχεδόν ο καθένας έχει ακούσει ότι ο καλύτερος τρόπος για τις κράμπες είναι να μείνετε ενυδατωμένοι και να φάτε κάτι γλυκό. Πιστευόταν ότι η αφυδάτωση του οργανισμού σε σχέση με την αλλαγή στην ισορροπία των ηλεκτρολυτών στο σώμα, οδηγούσαν τους μύες στην δημιουργία του φαινομένου. Αρκετοί γνωστοί εργοφυσιολόγοι έχουν δηλώσει ότι η τακτική αυτή μπορεί να είναι σωστή και υγιεινή, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το φαινόμενο, ούτε συμβάλει στην πρόληψη του. (Κλεισούρας – Εργοφυσιολογία 1990)

Ιστορική αναδρομή.
Οι πρώτες μελέτες (Edsall D.1908) για τις κράμπες ξεκίνησαν περίπου το 1900 και εξέταζαν την κατάσταση των εργαζομένων στα ατμόπλοια και στους ανθρακωρύχους. Η υπερβολική ζέστη σε αυτά τα περιβάλλοντα οδηγεί σε μια ποικιλία προβλημάτων υγείας, συμπεριλαμβανομένων της αφυδάτωσης και φυσικά τη μείωση των ηλεκτρολυτών στο σώμα λόγω της μεγάλης εφίδρωσης κατά την εργασία. Έτσι, η έρευνα στις αρχές του 1900 (Oswald 1925) επικεντρώθηκε επάνω στα συμπτώματα κραμπών που ήτανε συχνά σε αυτά τα περιβάλλοντα και μοιραία αυτή ήταν η γένεση της θεωρίας για τις κράμπες! Το 1970 αναπτύχθηκε η θεωρία και ο συσχετισμός με την έντονη δραστηριότητα στην εμφάνιση των συμπτωμάτων, κυρίως σε μύες που αντιμετωπίζουν οξεία κόπωση και εφίδρωση. Καταρρίφθηκε όμως όταν οι πρώτες μελέτες απέδειξαν κράμπες στον βραχίονα του χεριού, στον καρπό ή ακόμα και μέσα στην παλάμη. Έτσι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των κραμπών, της εφίδρωσης και των ηλεκτρολυτικών διαταραχών ήταν η φυσική εργασία που σχετιζόταν με την μυϊκή εξάντληση. Το 1980 κορυφαίοι εργοφυσιολόγοι (Maughan 1986) ξεκίνησαν να συνδέουν τα κομμάτια και να συσσωρεύουν νέα στοιχεία που έδειξαν πλέον ότι οι κράμπες δεν συνδέονται τόσο με τις περιβαλλοντικές συνθήκες, ή με τα επίπεδα ηλεκτρολυτών στο αίμα, ούτε εμφανίζονται συχνότερα σε θερμά περιβάλλοντα, αλλά φαίνεται να συνδέονται πλέον άμεσα με την υπερβολική κόπωση (McGee 1990) ενός συγκεκριμένου μυός χωρίς να είναι απαραίτητη η κόπωση των άλλων μυών στο υπόλοιπο σώμα και κυρίως με την απώλεια του καλίου. (Sulzer 2005)

Υποκαλιαιμία.
Υπάρχει πράγματι μια σχέση μεταξύ χαμηλού ποσοστού καλίου και κραμπών. Η κλινική υποκαλιαιμία, γενικά χαρακτηρίζεται ως επίπεδο καλίου στο αίμα κάτω των 3,5 mEq / l και μπορεί να προκαλέσει γενικευμένες κράμπες των σκελετικών μυών. Συχνότερα θα παρουσιάσουν το φαινόμενο άτομα που έχουν μία ή περισσότερες από τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
- Πάσχουν από διατροφικές διαταραχές ή είναι ηλικιωμένοι που έχουν πρόβλημα και διατρέφονται με στερεά τροφή.
- Άτομα με νεφρικές διαταραχές.
- Άτομα που λαμβάνουν φάρμακα που επηρεάζουν τη λειτουργία των νεφρών, όπως διουρητικά.
-  Άτομα με AIDS. (Lederer Ε. Erbeck K. 2004)

Θεραπεία.
Όταν συμβεί μια κράμπα, ο γρηγορότερος τρόπος για να σταματήσει είναι να τεντώσουμε τον μυ σε εκείνο το σημείο. Αυτή η επιμήκυνση των μυών μειώνει το ποσοστό των κενών που δημιουργούνται μέσα στα μυϊκά νημάτια και περιορίζει το ποσοστό της δύναμης που αναπτύσσεται μεταξύ τους για να συσπαστούν και να κλειδώσουν (αγκύλωση). Η συρρίκνωση του ανταγωνιστή μυ εξυπηρετεί επίσης να στείλει ένα μήνυμα για την αναστολή της σύσπασης και να αρχίσει η διαδικασία της χαλάρωσης. Προϋπόθεση είναι το τέντωμα να διαρκέσει από 30’’ έως 60’’. Αυτό θα προκαλέσει περαιτέρω τη συστολή των μυϊκών ινών και θα μειώσει σημαντικά την επανεμφάνιση του φαινομένου.

Πρόληψη.
Ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί μια κράμπα είναι να καθυστερήσει η έναρξη της οξείας μυϊκής κόπωσης που ενεργοποιεί τους συγκεκριμένους μύες.
Αυτό προϋποθέτει:
- Ενσωμάτωση ασκήσεων στο γυμναστήριο για τα σημεία που πάσχουν περισσότερο.
- Διατατικές ασκήσεις (τεντώματα) για ελαστικότητα των μυών.
- Ξεκούραστοι μύες και καλή διατροφή πριν την δραστηριότητα.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
© Κώστας Ανδρεάδης
Κ.Φ.Α

από το diveworldgr.blogspot.gr