Ναι καλά διαβάσατε.
Ο Γιώργος Σηφάκης είναι ένα παιδί από το Ηράκλειο Κρήτης που έμεινε ανάπηρο μετά από ατύχημα με τη μηχανή του, αλλά δεν το έβαλε κάτω.

Ασχολήθηκε με αρκετά αθλήματα αλλά αυτό που τελικά τον τράβηξε ήταν το χειρήλατο.

Τον συναντήσαμε χθες στην είσοδο της Τρίπολης όταν τελειώναμε τη δική μας προπόνηση την ώρα που με τον προπονητή του ετοιμαζόταν για να κάνει μια μικρή προπόνηση 30 χιλιομέτρων.
Ερχόταν μαζί με τον προπονητή του, από Κρήτη με προορισμό την Ιταλία, για έναν αγώνα που ίσως του δώσει την πρόκριση για την Ολυμπιάδα.
Λόγω προσωπικών σχέσεων με τον προπονητή του ΠΟΤ Δημήτρη Πιπέρη, αποφάσισαν να μην πάνε Πάτρα κατ' ευθείαν αλλά να κάνουν παράκαμψη και να έρθουν στην Τρίπολη ώστε να μπορέσει ο Γιώργος να προπονηθεί σε ήρεμο δρόμο.
Αποφασίσαμε να τον συνοδεύσουμε στην προπονήσή του και πραγματικά μας άφησε έκπληκτους!
Τη ΜΩΤ του θα τη ζήλευαν πολλοί ποδηλάτες!
Η τεχνική ειδικά στα μπασίματα στις στροφές ήταν όλα τα λεφτά.
Τον ρώτησα για το κόστος του αλουμινένιου χειρήλατού του και έμεινα έκπληκτη όταν άκουσα το ποσό των 6500€ ενώ όπως μου είπε, τα carbon χειρήλατα φτάνουν τις 14000€.
Όλοι οι χειρισμοί στο χειρήλατο του Γιώργου ήταν στη δεξιά "μανέτα" .
Φρένο, ταχύτητες όλα στο δεξί μόνο!
Επίσης η υδροδοσία γίνεται αποκλειστικά με camelback.
Το μόνο κοινό που έχει ένα χειρήλατο με το ποδήλατο είναι οι τροχοί και τα γρανάζια αλλά η μετάδοση και όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σχέση.

Το δοκιμάσαμε και εμείς (ο μπαμπάς Σημνιώτης, η κόρη του Σοφία και εγώ) και καταλάβαμε τον δύσκολο χειρισμό του. Και οι τρεις μας δυσκολευτήκαμε πολύ να το στρίψουμε, ενώ στην αρχή για να ξεκινήσουμε προσπαθούσαμε να κάνουμε πετάλι!!!

Τον ρώτησα αν τον ενοχλεί που τον κοιτάζουν περίεργα στο δρόμο και μου απάντησε ότι το απολαμβάνει! Στην Κρήτη δε, όταν λέει ότι είναι ανάπηρος και κάνει χειρήλατο αντί για ποήλατο, φεύγουν ψιλοτρομαγμένοι (οι Κρητικοί, όπως και σε άλλα μέρη της Ελλάδας από ότι κατάλαβα θεωρούν τις αναπηρίες σοβαρό μειονέκτημα).
Ο Γιώργος όμως μου είπε χαρακτηριστικά οτι οι σοβαρότερες αναπηρίες είναι αυτές που δεν φαίνονται...

Προπονείται μόνος του στο δρόμο, χωρίς αμαξι συνοδείας!!!
Οι κίνδυνοι πολλοί αλλά δεν δείχνει να τον επηρεάζουν αρκετά ώστε να σταματήσει αυτό που αγαπάει.

Δεν ξέρω αν αυτό που κάνει ο Γιώργος θέλει ψυχική δύναμη ή απλά μπόλοκη τρέλα. Ο ίδιος επειδή το βιώνει καθημερινά, σαν κάτι απλό, σαν κάτι που το αγαπάει, μου είπε ότι το μόνο που θέλει είναι να είσαι τρελός από γενησιμιού σου!!!
Δεν μπορώ να ξέρω αν έχει δίκιο, το μόνο που ξέρω είναι ότι ο Γιώργος έχει ένα τεράστιο χαμόγελο όταν βρίσκεται πάνω στο χειρήλατο και το ευχαριστιέται απίστευτα!

Του εύχομαι καλή επιτυχία και θετική έκβαση στο στόχο του.

Υ.Γ. έχω βιντεάκι τραβηγμένο με το κινητό μου αλλά δεν μπορώ να το ανεβάσω. Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει θα ήταν πολύ καλό να το δούμε όλοι μας.

της Κάλλιας Πολυχρονοπούλου