Λίγο πριν το 2014 ο ΟΦΙΣ (Ορειβατικός Φυσιολατρικός Φοιτητικός Ιατρικός Σύλλογος) οργάνωσε εξόρμηση στα Γεράνεια.

Πρόκειται για έναν φοιτητικό ορειβατικό σύλλογο όπως μαρτυρά και το όνομά του, χώρις αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να συμμετέχουν και μη-φοιτητές.

"Τα Γεράνεια όρη εκτείνονται από τα Μέγαρα μέχρι το Λουτράκι και το Ηραίο (ακρωτήριο Μαλαγκάβι). Περιβάλλονται από το Σαρωνικό, τον Κορινθιακό και τον κόλπο των Αλκυωνίδων. Είναι κατάφυτα από πεύκα (Χαλέπιος Πεύκη) και τα ψηλότερα σημεία τους σκεπάζει η κεφαλληνική ελάτη. Η θαμνώδης βλάστηση είναι πλούσια και έχουν καταγραφεί 950 είδη και υποείδη φυτών, πολλά από αυτά σπάνια. Πλατάνια βελανιδιές, πουρνάρια αριές και μυρτιές συμπληρώνουν τη χλωρίδα του βουνού. Την πανίδα τους αποτελούν τσακάλια, αλεπούδες, λαγοί, γεράκια κ.ά. Η περιοχή έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Προστατευμένων Περιοχών (Natura 2000).

Από τα έγκατα των Γερανείων προέρχεται το ιαματικό νερό Λουτρακίου και το φημισμένο επιτραπέζιο μεταλλικό νερό του.

Σύμφωνα με το μύθο το όνομα του βουνού προέρχεται από τους γερανούς (πουλιά με μακρύ λαιμό). Κατά τον κατακλυσμό, την εποχή του Δευκαλίωνα, ο Μέγαρος, γιος του Δία και της νύμφης Σιθνίδας, για να σωθεί κολύμπησε προς τις κορυφές του βουνού οδηγούμενος από τις κραυγές των γερανών που πετούσαν από επάνω του." (Ορειβατικός Σύλλογος Λουτρακίου).

Το παρεάκι αρκετά μεγάλο και γεμάτο διάθεση. Κρύο δεν έκανε και ο ουρανός ήταν ανοιχτός. Ιδανικές δηλαδή συνθήκες για πεζοπορεία. Ξεκινήσαμε από το μοναστήριο Αγ. Πατάπιου, πάνω από το Λουτράκι, με βόρεια κατεύθυνση, και αφού φτάσαμε στην κορυφή Πίτζα κάναμε ένα πιτ-στοπ για ξεκούραση (αν και τα δύσκολα - μεγάλη υψομετρική διαφορά - είχαν μόλις περάσει). Η ανάβαση ήταν μέσα στα δέντρα και στον ασβεστόλιθο με σχεδόν συνεχή θέα προς τον κόλπο από κάτω μας. Λατρέψαμε τη θέα από την κορυφή, όπου φαίνεται ο ισθμός και οι 2 κόλποι Κορινθιακός και Σαρωνικός. Το κομμάτι αυτό του ισθμού είναι τόσο επίπεδο που ενώ περνωντας δεν το πιάνεις από ύψος σε εντυπωσιάζει.

Συνεχίσαμε με βορειοανατολική κατεύθυνση διασχίζοντας διάφορα οροπέδια με εννίοτε μικρούς παγετούς με αρκετά αραιή βλάστηση, και λίγα κομμάτια δασικά, μέχρι να φτάσουμε σε κάτι ποτίστρες όπου κάναμε ένα 2ο πιτ-στοπ το οποίο ήταν και απολαυστικότερο λόγω ήλιου και έλλειψης κρύου αέρα. Από εκεί και πέρα αρχίσαμε την μικρή κατάβασή μας προς το εκκλησάκι της Φανερωμένης σε δασικό κατάφυτο πλέον μονοπάτι χωρίς πολύ μεγάλες κλίσεις. Πολύ όμορφη διαδρομή που και αυτή θυμίζει πολύ τα μονοπάτια στην  Πάρνηθα. Στο εκκλησάκι διαζώσεται μία βρύση-κρήνη που δυστυχώς δεν έχει νερό. Εκεί φτάνει κανείς και με το αμάξι μέσω ενός δικτύου χωματόδρομων. Στο κομμάτι αυτό των χωματόδρομων και του μονοπατιού που κατεβήκαμε παλαίοτερα είχα πετύχει και εντουράδες. Εν πάση περιπτώση, στην Φανερωμένη ανασυγκροτηθήκαμε και και πήραμε πλέον την βόρεια κατεύθυνση προς το φαράγγι της Γερακίνας που καταλήγει στον Σχοίνο.

Μετά από -δεν ξέρω πόση ώρα- φτάσαμε στην απέναντι πλευρά από αυτή που ξεκινήσαμε (Πίτζα) με θέα αυτή την φορά στον Κορινθιακό, τις διάσημες Αλκυονίδες του 1981, και απέναντι τον κόλπο της Δομβραίνας και τον Ελικώνα. Δυστυχώς το φώς και η πυκνότητα της ατμόσφαιρας ήταν εναντίον μου για να βγουν καλές φωτό με τις αυτόματη που είχα μαζί μου. Από εκεί με λίγη κατάβαση αρχικά προς τα δυτικά κάναμε μια στάση για θέα  όπου φιανόταν η λίμνη της Βουλιαγμένης!!! Έπειτα σε υγρό και κατάφυτο (μάλλον πρόσφατα καμμένο κομμάτι) με μικρά πεύκα, μονοπάτι με πολλά ζιγκ-ζαγκ (τέλεια διαδρομή) μπήκαμε στο δίκτυο των χωματόδρομων με στόχο την είσοδο στο φαράγγι της Γερακίνας.

Το φαράγγι πανέμορφο, στενό, στεγνό , κατάφυτο και πολύ απότομο. Κάτι ξέρουν και το κατεβαίνουν canyoning. Κατεβήκαμε από την δεξιά πλευρά και εντυπωσιαστήκαμε από τους απότομους κρημνούς με μεγαλύτερο αυτόν πάνω από τον Σχοίνο που είναι και ρήγμα τεραστίων διαστάσεων. Τελικά, φτάσαμε κάπου 9 ώρες αφού ξεκινήσαμε στο πούλμαν που μας περίμενε στον Σχοίνο. Καθόλου άσχημα για γκρουπάκι 60 περίπου ατόμων. Είναι το νεανικό πνέυμα που δίνει δύναμη στον σύλλογο !!